>विवश पोखरेल <
प्रत्येक साँझसंगै सुरू हुन्छ
मेरो जीवनका दिनचर्या
जब सहर बल्छ / म निभ्छु
जब झलमल्ल रात फुल्छ
म ओइलिन्छु
जोसंग जे छ, त्यही बेच्ने त हो
किन्नेहरू किन्छन् त म के गरूँ ?
यो नगरमा-
सधैं बेइमानहरूको स्वागतार्थ
अधिकांश इमान्दारहरू
माला लिएर ठिङ्ग उभिएको देख्छु
प्रशंसाका लोरीसंगै-
स्तुति र भजन गाएको देख्छु ।
यहा“ इमान बेच्नेहरूको
कुनै चर्चा हुँदैन।
पापी भुँडीका लागि मैले अलिकति
लाजसम्म बेचेको न हुँ
जसरी मान्छेहरू ठेक्कामा
माटो बेच्छन् /कुर्सी बेच्छन्
त्यसरी नै-
क्षणिक भोगाधिकारका लागि
मैले अलिकति शरीर बेचेको न हुँ ।
ससाना कुरामा ठूलाठूला आन्दोलन र
बन्द हडताल हुने यो देशमा
किन मेरो शरीरको मात्र चर्चा हुन्छ
मेरो विवशताको किन चर्चा हुँदैन ?
मेरो भोकको किन चर्चा हुँदैन ?
यो देशको अभागी नागरिक म
मनभरि अनगिन्ती पीरको भारी बोकेर
निदाउन खोज्छु सक्दिनँ ।
सधैं समानता आरक्षण र अधिकारका
कुरा उठिरहेका बेला
आफ्ना सम्पूर्ण पीडा बिर्सेर
जीवनको चौतारीमा केही क्षण
सुस्ताउन खोज्छु सक्दिनँ ।
यसो सोच्छु, सोचको धरातल
अझ फैलिन्छ / अग्लिन्छ
किन महाशय ! यो शहरमा
नगरवधूको मात्र चर्चा हुन्छ
अनुहारमा भलाद्मीको खास्टो ओढेर
हामीसँगै समागममा लिप्त
नगरवरहरूको किन चर्चा हुँदैन ?